ADVERTISEMENT
१४ फाल्गुन २०७७, शुक्रबार
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
  • Login
  • गृहपृष्‍ठ
  • समाज
  • राजनीति
  • अर्थ
  • विचार
  • अन्तर्वार्ता
  • स्वास्थ्य
  • विश्व
  • साहित्य
  • कला
  • खेलकुद
  • इ-पत्रिका
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
१४ फाल्गुन २०७७, शुक्रबार
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
No Result
View All Result

फुर्सदका कुरा प्रेम, प्रियसी र परदेश

by चितवन पोष्ट
२०७० चैत्र ८, शनिबार ०१:३५ गते
in विचार, साहित्य
0
Chitwan Post
0
SHARES
Share on FacebookShare on Twitter

  –केशव भट्टराई

संविधानसभाको चुनावमा उम्मेदवारी दिएका मित्रसँग हालसालै भेट भएको थियो । भेटवार्ताका क्रममा उनले दोस्रो बिहे गरेको थाहा पाएँ । त्यसपछि मैले प्रश्न गरेँ ः ‘सभासद्ज्यू तपाईंले त बहुविवाह गर्नुभएछ । बोलीमा त समानताको कुरा पनि गर्नुहुन्छ, व्यवहारमा त त्यस्तो देखिएन नि ?’ उनले नरम हुँदै भने ः ‘पत्रकार बन्धु, हरेक घटनामा एउटा ‘कारण’ हुन्छ । दोस्रो बिहे गर्ने रहर सायद कसैलाई पनि हुँदैन । व्यक्तिको बाहिरी आवरण हेरेर भित्रको कुरा थाहा पाइँदैन, त्यसको लागि भित्री रहस्य पनि बुझ्नुपर्छ ।’ उनले ‘भित्री रहस्य’को कुरा गरेपछि म अलिक झस्किएँ । अरुको आन्तरिक कुरा खोतल्दा सम्बन्धित व्यक्तिलाई पर्ने पीडाको विषयमा म जानकार नै थिएँ । त्यसैले कारणतिर जान चाहिनँ । सोधेँ ः ‘दोस्रो बिहे समाधानभन्दा बढी समस्या हुनसक्छ नि ?’ उनले मेरो आशय बुझेर उत्तर दिए ः ‘मेरो यो बाध्यता, विवशता र आवश्यकता हो ।’ ‘भैहाल्यो नेताज्यू, यो प्रसङ्गलाई यहीँ बन्द गरौँ ।’ मैले प्रसङ्ग मोड्न थालेपछि उनलाई कता–कता असहज महसुस भएछ । उनले भने ः ‘तपाईंको भ्रम हटाउन भए पनि मैले यथार्थ खोल्नैपर्छ । अब तपाईंले मेरो कथा सुन्नुपर्छ ।’ त्यसपछि उनले यसरी सुनाए, आफ्नै ‘स्याड स्टोरी’– ‘‘…..परिस्थितिले म सुकुमबासी बनेँ । सानै छाप्रो किन नहोस्, मेरो आफ्नै घर र पुर्जाविहीन भए पनि थोरै जग्गा थियो । र, म जस्तैहरुको एउटा सानो बस्ती थियो । आर्थिक, पारिवारिक र सामाजिक प्रतिकूलताका कारण उच्च शिक्षा अध्ययन गर्न सकिएन । साथीहरुको संगतका कारण पढाइकै क्रममा दादागिरी पनि गरियो र समाजले ‘लोकल डन’को उपाधिसमेत दियो । त्यसैबेला राजनीतिक स्वार्थले नेताहरुको दाहिने हात बनियो । स्थानीय नेताको ‘पर्सनल असिस्टेन्स’ बनेपछि राजनीतिक चेतना पनि थपियो र त्यसैको आडमा ठेक्कापट्टा गर्ने आँट पनि आयो । समय क्रमसँगै, उतिबेला मेरो ‘डिमान्ड’ बढी नै थियो । स्थानीयस्तरमा मेरो बोली बिक्ने भएको थियो । नेताहरुको विश्वासपात्र बन्ने मौका पनि मिल्यो । बढ्दो उमेर र चढ्दो जवानीसँगै एउटी यौवनासँग उतिबेलै प्रेम पलाएको थियो । पहिले आकर्षण र पछि प्रेमको गहिराइमा डुब्दै गएपछि एकबिना अर्कोको जीवन अधुरो रहने निष्कर्षमा पुगियो । प्रेमलाई झनै कसिलो बनाउन बिहेमा परिणत गरियो । हाम्रो प्रेमरुपी फूलको बोट पनि हुर्कियो । प्रेमको बगैँचामा प्रशस्त फूलहरु फुले । तन, मन र जोवनसमेत रमणीय बन्दै गयो । प्रेममा चुर्लुम्म डुबेका बेला दायाँबायाँ केही हेरिएन, केही सोचिएन । हाम्रो प्रेमको उपहारस्वरुप घरमा ‘लक्ष्मी’ भित्रिइन् । परिवारमा खुसीयाली छायो । सबैभन्दा खुसी त म नै भएँ । सन्तान प्राप्तिसँगै जिम्मेवारी पनि थपियो । मैले जीविकोपार्जनका अन्य उपायहरुको खोजी गर्न थालेँ । त्यसको केही वर्षमा अर्को उपहार पनि थपियो– ‘श्रीकृष्ण’ । ‘ईश्वरको वरदान ः दुईमात्र सन्तान’ प्राप्त भएपछि हाम्रो खुसीको सीमा नै रहेन । तामाका मुनाजस्ता दुई सन्तानसहित हाम्रो पारिवारिक जीवन केही वर्ष सुःख–दु्ःखले चल्यो । जतिसुकै तनाव भए पनि घर पुगेपछि थकाइ मेटिन्थ्यो । मनमा उत्साह र उमङ्गको वर्षाद् नै हुन्थ्यो । कहिलेकाहीँ हामी क्यारिमबोर्डमा बाजी खेल्थ्यौँ । हार्नेले खाना बनाउने र भाँडा माझ्नुपथ्र्यो । र, जित्नेले टिभी घन्काएर रमाइलो गरिन्थ्यो । बाजी जित्नेहरु कराउँथ्यौँ, टोलै थर्कने गरी । हाम्रो प्रेमपूर्ण परिवार देखेर छरछिमेक दंग पर्थे । छिमेकी घरमा झैझगडा हुँदा हाम्रै उदाहरण दिएर मिलापत्र गरिन्थ्यो । हामी सबैका उदाहरणीय परिवार कहलिएका थियौँ । छोराछोरी स्कुल जान थालेपछि जिम्मेवारीले पेट पोल्न थाल्यो । बढ्दो महँगीले झनै थिचेको थियो । एउटाको कमाइले चार जना पालिन धौधौ हुन थाल्यो । मलाई परि
वारप्रतिको उत्तरदायित्वले विदेश गएर कमाएर आफ्नो परिवारलाई सुखसँग पालूँ विचार पलायो । खासमा मलाई विदेश मोह कत्ति पनि थिएन । बाध्यताले मान्छेलाई मन नलागेको ठाउँमा पनि पु¥याउँदोरहेछ । म बलिन्द्र धारा आँसु चुहाउँदै खाडी मुलुक उडेँँ । जहाँँ म हरेक दिन रोएँ । कहिले भक्कानिएर रोएँ, कहिले जीवनसँगिनी र छोराछोरीबाट बिछोडिनु परेकोमा रोएँ । कहिले एकान्तमा रोएँ । कहिले साथीभाइसँग समूहमा रोएँ । म तिनै आश्रित परिवार सम्झेर रोएँ । सपनीमा रोएँ, बिपनीमा रोएँ । म विदेशमा सधैँ–सधैँ रोएँ । परदेशको कठिन जिन्दगीको पीडा सँगालेर म पहिलो पटक घरमा आएँ, त्यसपछि त म झन् डाँको छोडेर रोएँ । किनकि, त्यसबेला म एकमुष्ट रोएको थिएँ । मैले प्राणभन्दा प्यारो परिवार भेटेको थिएँ । मेरो आँसुको मूल्य र मेरो व्यथा बुझ्ने प्रेयसी र छोराछोरी भेट्न पाएको थिएँ । मानौँ, एउटा माछोले मरूभूमिको कठिन यात्रा सकेर समुद्र भेट्टाएको छ । जति दुःख गरेर आए पनि म लाहुरे कहलिएको थिएँ । साथीभाइ र छिमेकी नयाँ लाहुरेलाई भेट्न आएका थिए । मानौँ, त्यतिबेला मैले भर्खर मन्त्री बन्ने सौभाग्य प्राप्त गरेको थिएँ । जतिबेला शुभचिन्तकहरु मेरो निवासमा जम्मा भएका थिए, मैले मुख मीठो बनाएर पठाइदिएको थिएँ । त्यसदिन कहिल्यै मेरो झुपडीमा पाइला नटेक्नेहरुसमेत सञ्चो–बिसञ्चो सोध्न आइपुगेका थिए । अनि मैले सबै व्यथा बिर्सिएर लाहुरे हुनुको आत्मगौरवले पुलकित भएको थिएँ । मेरी प्रियसी स्वतःस्र्फूत लाहुरेनी भएकी थिई र मेरा लालाबालाहरु लाहुरेका छोराछोरी कहलिएका थिए । लामो अन्तराल भएर हुनसक्छ, म परिवारको नियास्रो मेटाउन ‘ओथारो’ बसेजस्तै एकै ठाउँमा घन्टौँ बस्ने भएको थिएँ । गाउँमा समवयीहरु कोही बाँकी थिएनन् । दुई वर्षमा म स्वयं बिरानो भएको थिएँ । चिनेजानेकाहरु अनौठाजस्ता लाग्न थालेका थिए । गाउँसहरको स्वरुप बदलिसकेको थियो । मान्छेहरुको स्वभाव र जीवनशैली परिवर्तन भइरहेको थियो । जुन नेताको त्यतिबेला म ‘पिए’ बनेको थिएँ, उनले समेत मलाई बिर्सिसकेका थिए । म आफ्नै देशमा परदेशीजस्तो बनेको थिएँ । मेरो कुनै कुरा परिवर्तन भएको थिएन । दुःखै गरेर भए पनि आर्थिक रुपमा दुई–चार पैसा कमाएको थिएँ । ऋण–धन गरेर विदेशिएको थिएँ । साहूहरुलाई तिरोतारो भुक्तान गरेपछि प्रियसीको फर्माइस, छोराछोरीको चाहना र बदलिँदो जीवनशैलीका कारण म फेरि विदेशिन बाध्य भएँ । यसबेला भने मलाई परिवारबाट छुट्टिने बेला पहिलेजस्तो पीडाबोध भएन । किनभने, मैले बिछोडको वेदना र परिवारबाट अलग हुँदाको पीडा पहिले नै महसुस गरिसकेको थिएँ । दोस्रो पटकचाहिँ मैले ‘सेक्युरिटी गार्ड’मा राम्रो काम फेला पारेँ । कमाइ पनि सोचेभन्दा राम्रो भयो । अघिल्लो दुई वर्षमा आर्जन गरेजति त चार महिनामै कमाउन सफल भएँ । रेमिट्यान्स पनि मासिक रुपमा पठाउँदै गएँ । त्यसैबाट अलिकति जग्गा जोड्न सकियो, सानो घर बनाइयो र बैंकमा बचतसमेत हुन थाल्यो । हाम्रो परिवार अब सुकुमबासीबाट बिस्तारै हुकुमबासीमा रुपान्तरण हुँदै गयो । त्यतिबेला नेपालमा पनि सूचना प्रविधिको विकास हुँदैथियो । नेपालीलाई अचम्म लाग्दो ‘मोबाइल फोन’ भित्रिएको थियो । अहिले त मोबाइलबारे थाहा नहुने नेपालमा बिरलै होलान् । मैले पनि घरमा एउटा ल्यापटप, मोबाइल र साउन्ड सिस्टमले भरिपूर्ण बनाइसकेको थिएँ । भित्ताभरिको ‘एलइडी टिभी’ त गाउँमा मैले नै पहिलोचोटि भित्र्याएको थिएँ । मेरो सपना बिपनामा परिणत भइसकेको थियो । किनभने, म एउटा विपन्न र एक धुर जग्गाजमिन नभएको साधारण मान्छेले एउटा मध्यम वर्गको जीवनशैली अपनाउने हैसियत बनाइसकेको थिएँ । यो मेरा लागि ठूलो सफलता थियो । विडम्बना, समयले मलाई साथ दिएन । मेरा सफलताहरु क्रमैसँग उल्टिए । अर्थात्, म पहिले जस्तो थिएँ, ठीक उस्तै–उस
्तै भएँ । मेरो घरमा परिवार रहेन, म मात्र रहेँ । मेरी प्रियसी, छोराछोरी र धन–सम्पत्ति केही पनि बाँकी रहेन…। मैले स्वजातीय केटीसँगै प्रेम गरेर घरबार बसालेको थिएँ । जब म बाध्यताले परदेशिएँ, मेरी प्रेयसी अर्कैसँग लहसिन पुगिन् । हाम्रो सम्बन्धमा घातक बनेको त्यही ‘मोबाइल फोन’ हो जसका कारण मेरो मात्र होइन, अधिकांशको यसले घरबार बिगारिदिएको छ । साँझ–बिहान, रात–मध्यरात यही मोबाइलको कनेक्सनले समाज विकृत बनिरहेको छ । परिवार विखण्डन गराइदिने यो मोबाइल फोनबाट कतिको अवस्था मेरो जस्तै भएको होला । मैले वर्षौंसम्म पठाएका रेमिट्यान्सबाट कति केटाहरुको पेट्रोल खर्च चल्यो, पकेट मनी ट¥यो र कलेज खर्चसमेत धानियो, थाहा छैन । कतिपय मैजस्ता पीडितहरुको पसिनाको कमाइले कति रेस्टुरेन्टहरुका ‘बिल पेमेन्ट’ भए, कति लजवालाहरुको रोजगार चल्यो र कतिवटा पल्सर बाइकहरु खरिद भए, त्यसको पनि कुनै लेखाजोखा छैन । यो मोबाइल भित्रनुअघिसम्म यस्ता विकृत घटनाहरु मौलाउन सकेका थिएनन् । वर्षौंदेखि प्रेम गरेर ल्याएकी प्रियसीलाई धोका दिएर मैले अर्को बिहे गरेको पनि होइन । उसले नयाँ झिल्केलाई रोजे पनि मेरो भन्नु केही थिएन । तर, उसले मैले आठ–आठ वर्षसम्म मिहिनत गरेर कमाएको लाखौँ रूपैयाँ झ्वाम बनाइदिई । मेरो पसिना पिएर कति भुसतिघ्रेहरुले अस्थायी रोजगारी पाए होलान् । कति भाडाका टट्टुहरुको ‘पकेट मनी’ जुट्यो होला । र, कति छट्टहरुले बिजनेससमेत सञ्चालन गरे होलान् । मेरो यस्तो हबिगत बनाएर गई । उसले मेरा फूलजस्ता सन्तानसमेत सँगै लिएर गई । यस्तो अवस्थामा जोकोही त बौलाउँछ । तर, म भने समाजकोे नजरमा दोषी ठहरिँदै छु । मैले कन्या केटी बिहे गरेको होइन । ऊ पनि श्रीमान्ले हेलाँ गरेर छाडिएकी अबला हो । यस अर्थमा मैले मानवीय नाताले उसलाई साथ दिएको हुँ । परदेशको मोह छाडेर यतिखेर सानोतिनो व्यवसाय गरेर हामीले नयाँ जिन्दगीको सुरूवात गरिरहेका छौँ । मैले अन्याय गरेँ कि अन्यायमा परेँ…?’’ उनको घरबार बिग्रनुको दोष मोबाइलको हो वा उनको थाहा भएन । दोष त समयकै हुनुपर्छ, जवानीकै हुनुपर्छ अनि चेतनाकै हुनुपर्छ । मैले उनको स्याड स्टोरी सुनेर केही निष्कर्ष निकाल्न सकिनँ । मैले न्याय–अन्याय छुट्याउने जिम्मा स्वयम्भूको दुई आँखालाई नै दिएको छु ।

Related Posts

प्रतिनिधिसभा पुनस्र्थापना : ओलीलाई राजीनामा दिन सुझाव

लड्डु विजयोत्सव र नैतिकता !

बिरामी मरेपछि कोरोना नभएको ‘सहर्ष’ जानकारी

बिरामी मरेपछि कोरोना नभएको ‘सहर्ष’ जानकारी

नवलपुरका फरार २३ अभियुक्त पक्राउ

अनुसन्धानका तीन आँखा र नागरिक कर्तव्य

Discussion about this post

अन‌ि यो पनि

नेपालले कार्बन सञ्चिति बापत पाँच अर्ब प्राप्त गर्ने
समाज

नेपालले कार्बन सञ्चिति बापत पाँच अर्ब प्राप्त गर्ने

काठमाडौँ, १४ फागुन । नेपालले वन संरक्षणमार्फत उत्सर्जन घटाई कार्बन सञ्चिति बढाएबापत करीब रु पाँच अर्ब (४५ मिलियन अमेरिकी डलर)...

Read more
विद्यार्थीलाई शैक्षिक सामग्री वितरण

विद्यार्थीलाई शैक्षिक सामग्री वितरण

अमेरिकामा न्यूनतम ज्याला १५ डलर पु¥याउने प्रस्तावमा सहमति जुटेन

अमेरिकामा न्यूनतम ज्याला १५ डलर पु¥याउने प्रस्तावमा सहमति जुटेन

पशुपतिनाथमा ‘क्यूआर कोड’ प्रणालीमार्फत भेटी दान गर्न सकिने

पशुपतिनाथमा ‘क्यूआर कोड’ प्रणालीमार्फत भेटी दान गर्न सकिने

परीक्षा उत्तीर्ण भएको महिना दिनमा चालक अनुमतिपत्र पाइने

परीक्षा उत्तीर्ण भएको महिना दिनमा चालक अनुमतिपत्र पाइने

साइट नेभिगेशन

  • अन्तर्वार्ता
  • अर्थ
  • कला
  • खेलकुद
  • पाठक पत्र
  • प्रदेश
  • प्रमुख समाचार
  • प्रविधि
  • राजनीति
  • वाग्मती
  • विचार
  • विश्व
  • शिक्षा
  • समाचार
  • समाज
  • सम्पादकीय
  • साहित्य
  • स्वास्थ्य

सम्पर्क

चितवन पोष्ट प्रकाशन प्रा. लि.
भरतपुर-१०, विद्युतरोड, हाकिमचोक
फोन : ०५६-५९५६२१ , ०५६-५९५६२४

विज्ञापनको लागि सम्पर्कः
९८६४२८०३१३, ९८६४२८०३१४, ९८५५०५१०९२
इमेल : chitwanpost@gmail.com

शाखा कार्यालयहरु

सौराहाचोक,टाँडी, फोनः ९८५५०८०२९१ (होमनाथ सापकोटा)
पर्सा: ९८४५१६०२९५ (प्रमिला अर्याल)
चनौली : ९८६५००५५९७ (रामशरण गैरे)
कावासोतीः ९८४३४०२६४४ (विन्दु न्यौपाने)
धादिङबेसीः ०१०–५२०६६५
दमौलीः ०६५–५६०८३९
डुम्रेः ०६५–६९०८०६
त्रिशूलीः ०१०–५६०५४७,९८५१०१४३९१

  • हाम्रो बारेमा
  • सम्पर्क
  • बिज्ञापन

© २०२० चितवन पोष्ट - दैनिक समाचार पत्र | सर्वाधिकार सुरक्षित । वेब तथा होस्टिङ सेवा: नमस्टेक

No Result
View All Result
  • गृहपृष्‍ठ
  • समाज
  • राजनीति
  • अर्थ
  • विचार
  • अन्तर्वार्ता
  • स्वास्थ्य
  • विश्व
  • साहित्य
  • कला
  • खेलकुद
  • इ-पत्रिका

© २०२० चितवन पोष्ट - दैनिक समाचार पत्र | सर्वाधिकार सुरक्षित । वेब तथा होस्टिङ सेवा: नमस्टेक

Welcome Back!

Sign In with Facebook
OR

Login to your account below

Forgotten Password?

Create New Account!

Fill the forms below to register

All fields are required. Log In

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In