भविष्य

“दिदी ल आउनुस्, आउनुस् । कहाँसम्म जाने हो तपाईं ? ल आउनुस्…टाँडी, पर्सा, भण्डारा ः टाँडी, पर्सा, भण्डारा…,” मेरो आडैमा हतारमा भएजस्तै
गरेर उभिएकी एउटी अर्धबैँसे दिदीलाई गाडीको खलाँसीले एकै सासमा सोध्यो ।
जान त मलाई पनि थियो, तर ती दिदीजस्तो हतारिएको भने
थिइनँ । गाडीमा बस्ने ठाउँ भए जाने, नत्र अर्को गाडी कुरेरै भए पनि सिटमा नै बसेर जाने सुरमा थिएँ म । तर, त्यो खलाँसीको स्वर कताकता चिनेजस्तो लाग्यो । आफूसँग परिचितजस्तै लाग्यो र त्यो सानो मिनी गाडीतर्फ टाउको मोडेँ । मेरो अड्कल सही नै साबित भयो, आखिर त्यो स्वर मसँगै स्कुलमा पढेको साथीको रहेछ । के बोलूँ, के बोलूँ भो…तर गाह्रो भने धेरै समय भएन । उसैले सोध्यो ः
‘कता जान लागेको, सञ्चै
छौ ?’
मलाई पनि सजिलो त भयो केही बेरलाई । सजिलै उत्तर दिएँ ः
‘सञ्चै छु, अनि तिमी नि ? दिदीको घर जान लागेको टाँडीसम्म’ भन्दै त्यही गाडीमा जाने सुर गर्दै छिरेँ ।
उसले पनि सञ्चै छु भन्दै मेरो बारेमा चासो राख्दै सोध्न थाल्यो ः
‘के गर्दै छौ आजकल ? पढाइ कहाँ पुग्यो…?’ आदि इत्यादि…
मैले पनि जवाफ त दिएँ, तर उसलाई प्रश्न गर्न र उसका बारेमा जान्न नै गाह्रो भयो । सोधूँ त के सोधूँ, नसोधूँ त के नसोधूँ…! सोध्नलाई मन नभएको पनि होइन, तर किन–किन अप्ठेरो लाग्यो ।
‘अनि तिमीले कता पु¥यायौ पढाइ ? प्लस टु सक्यौ कि नाइँ ?’ यत्ति नै सोधेँ ।
तर उसले त ११ को अन्तिम जाँच नै दिएको रहेनछ । ‘इन्डिया जानुपर्ने भएर जाँच आउने बेलामा त्यतै गएँ, त्यसपछि पढ्न नै छाडेँ’– मन गरूङ्गो पार्दै उसले भन्यो ।
बेकारमा सोधेँ जस्तो भान भो, तर के गर्नु ! नसोधूँ त वास्ता नगरेको जस्तो, सोधूँ त उसलाई पनि अप्ठेरो । जाने बेलामा पनि जाऊ है भन्दै सम्बोधन ग¥यो र मैले भने गएँ है भन्दै गाडीबाट ओर्लिएँ । गाडीमा बसुन्जेल भने उसलाई अरु केही सोध्ने मौका पाइनँ । गाडीमा प्यासेन्जर झार्दै र बोलाउँदैमा उसलाई फुर्सद नै थिएन ।
तर, फुर्सदी भएर घुम्न जानलाई गाडीमा बसेको मलाई भने गाडीमा बसुन्जेल र गाडीबाट झरेर पनि उसका बारेमा सोच्दा समेत नमज्जा लागिरह्यो । आफूसँगै पढेको साथीको त्यो अवस्था देख्दा सबैलाई नरमाइलो त लाग्छ नै । कसले पो सोचेको थियो र, उसलाई कुनै दिन खलासी भएको देख्नुपर्छ भनेर । त्यसमाथि उसले आप्mनो पढाइ पनि छाडेर खलासीका रुपमा आप्mनो भाग्य खोज्दै दिनहुँ हुँइकिरहेथ्यो– टाँडी, पर्सा, भण्डाराको रूटमा…..!
(सप्तगण्डकी बहुमुखी क्याम्पस)