ADVERTISEMENT
११ माघ २०७७, आईतवार
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
  • Login
  • गृहपृष्‍ठ
  • समाज
  • राजनीति
  • अर्थ
  • विचार
  • अन्तर्वार्ता
  • स्वास्थ्य
  • विश्व
  • साहित्य
  • कला
  • खेलकुद
  • इ-पत्रिका
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
११ माघ २०७७, आईतवार
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
No Result
View All Result

चुनावको अघिल्लो रात

by चितवन पोष्ट
२०७० मंसिर २४, सोमबार ०५:४८ गते
in विचार
0
Chitwan Post
0
SHARES
Share on FacebookShare on Twitter

एकल सिलवाल
३ मंसिर २०७० अर्थात् संविधानसभाको दोस्रो चुनावको अघिल्लो दिन । डेराबाट निस्किँदा मध्यान्ह १२ बज्दै थियो । भरतपुर–२, रामेश्वरटोलबाट सुस्ताउँदै हिँडेको ११ मिनेटमा मध्यक्षेत्र प्रहरी तालिम केन्द्र अगाडिको बाइपासमा पुगियो । सडक चकमन्न छ । अलिबेर उभिएर नियालेँ । केही मोटरसाइकल र निजी गाडीहरू फाटफुट ओहोरदोहोर गरिरहेका देखिए । उत्साह थपियो । खासमा म कुनै गाडी पाए हेटौँडा, केही उपाय नलागे चितवनकै कुनै पहाडी गाउँमा साँझ बास बस्न पुग्ने र भोलिपल्ट दिनभर संविधानसभाको चुनाव हेरेर घर फर्कने रहर मेट्न निस्किएको थिएँ ।
नेकपा–माओवादी नेतृत्वका १६ दलको आव्हानमा हिंसात्मक बन्दै गएको चुनाव बहिस्कार आन्दोलनको असर कडा देखियो । प्रहरी तालिमकेन्द्रबाट दुई सय मिटर जति पूर्वपट्टिको विशालचोकमा पुगेर उभिएँ । एउटा सेतो ट्रिपर पश्चिमबाट पूर्वतिरै ताकेर आइरहेको थियो । हात उठाएर रोक्ने इशारा गरें तर के कामले रोकिन्थ्यो र ! अलिकति पनि गति कम नगरिकन आफ्नो बाटो लाग्यो । आँखाले देखुञ्जेल पछाडिबाट हेरिरहेँ । निकै पर पुगेपछि त्यसको आवाजसमेत हावामा बिलायो । अरु १० मिनेट जति कुर्दा ट्रिपर वा ट्र्याक्टरसम्म पनि आएन । अनि लागें बाटो लुरुलुरु । मेरो पहिलो गन्तव्य भरतपुर केन्द्रीय बस टर्मिनल थियो ।
काठमाडौँबाट सुरक्षा स्कर्टिङमा छुटेका बसहरू त्यहाँ फेला पर्न सक्ने आसले त्यता डो¥याएको । लम्ंिँकदै गर्दा सडकका दायाँवायाँ देखिएका स्थानीयहरूले भनिरहेका थिए, ‘आज त काठमाडौँबाट एउटै बस आएको छैन, अव गाडी पूरै बन्द भएछ ।’ म मनमनै एउटा न एउटा उपाय त पक्कै लाग्ला भन्ने सोचिरहेको थिएँ । आफ्नो यात्राको सम्भावित स्वरुपबारे कल्पना गरँं, ‘पूर्व दिशातिर गुडिरहेका साइकल, मोटरसाइकल, ट्र््याक्टर, टाँगा, ट्रिपर, ट्रक, सुरक्षाकर्मीका गाडी र अरु निजी सवारीसमेत जहाँ जे देखे पनि हारगुहार माग्दै चढ्नेछु र एकाध किलोमिटरका दरले बाटो छोट्याउँदै अघि बढ्नेछु । केही नपाउँदा कतैकतै त पैदलै
दगुर्नुपर्ला । साँझसम्ममा जहाँको बस्तीमा पुगिन्छ त्यहीँ बास बस्छु ।’
मलाई संविधानसभाको दोस्रो चुनाव आफू बस्दै आएको जिल्लाभन्दा बेग्लै ठाउँमा पुगेर हेर्ने इच्छा पहिलेदेखि नै थियो । मेरो रुचि र रोजाइमा परेका ठाउँहरूमा रुपन्देहीको मर्चवार, मकवानपुरको हेटौँडा, रसुवाको धुन्चे र सर्लाहीको हरिवन क्षेत्र पर्दथे । चुनावको केही दिनअघि मात्र आम निर्वाचन पर्यवेक्षण समिति (जियोक) काठमाडौँले मलाई हेटौँडा नगर क्षेत्रको चुनाव पर्यवेक्षण गर्ने जिम्मा दिएपछि रहर मेट्ने निहुँ पाएको
थिएँ । त्यो जिम्मेवारीको कारण मेरो हेटौँडा मिसन पूर्वनिर्धारित नै थियो भन्नुपर्छ । तर, यात्राको स्वरुप र साँझ पुगेर बास बस्ने गन्तव्यचाहिँ अनिश्चित नै रहन दिएर म निस्किएको थिएँ । हेटौँडा पुगिहालेँ भने जियोकको जिम्मेवारी पूरा गरौँला नत्र आफ्नै यात्राका खुल्दुलीहरूको जङ्घार तरौँला भन्ने अठोट नै मेरो साथी थियो ।
मलाई खुल्दुलीहरूसँग खेल्न औधी मन पर्छ । यस्तो लाग्छ कि हरेक यात्रा अनिश्चयबाट थालनी होओस् र यावत् खुल्दुलीहरू मेट्दै कल्पनातीत अनुभव र अनुभूतिहरूसँगै टुङ्गियोस् । सुनियोजित साथी र बनिबनाऊ कार्ययोजनामा भन्दा पाइलापाइलामा भेटिने नयाँनयाँ पात्रहरू र पलपलमा परिवर्तन भइरहने परिवेशहरूसँग बग्दा बेग्लै आनन्द आउँछ मलाई । त्यस दिनको यात्राले मेरो चहनाका यी सब परिस्थितिहरू जुराइदिनेवाला थियो । त्यो अवसर छोप्दै थिएँ म । केही निजी गाडी र मोटरसाइकलहरूलाई हात दिँदा निरर्थक सावित भएपछि आफ्नै गतिमा केन्द्रीय बस टर्मिनलको गन्तव्य ताक्दै अनेक परिकल्पनामा डुबिरहेको थिएँ । मालपोतचोक पुग्नै लागेका बेला एउटा कारले मलाई उछिन्यो र १५ पाइला जति अगाडि पुगेर सुस्तरी रोकियो । कारको पछाडि एउटा तुल टाँगिएको थियो, जसमा ‘प्रेस’ र ‘एभिन्यूज टेलिभिजन’ लेखिएको थियो । कोही परिचित साथीले मलाई चिनेरै पो रोके कि भन्ने लाग्यो । नभन्दै एभिन्यूज टेलिभिजनकर्मी साथी प्रकाश ज्ञवालीले कारको बायाँतर्फको अघिल्लो सिटबाट झ्यालबाहिर मुन्टो निकाल्दै मतिर नियाले र पछिल्लो सिटको ढोका खोलिदिए । म गाडीमा बसेँ । यात्राको थालनी कस्तो गाडीमा र कोसँग हुनेहोला भन्ने एकछिन अघिको एउटा खुल्दुली त्यसै मेटियो ।
मैले पार गर्नुपर्ने ८० किलोमिटरमध्ये करिब एक किलोमिटरमा सकिने क्षणिक यात्राको श्रीगणेश सोचेभन्दा सुखद् थियो । प्रकाशसँगै कार्यरत अर्का एभिन्यूजकर्मी कृष्णले गाडी हाँकिरहेका रहेछन् । दुवै साथीहरूले आत्मीयतापूर्वक सोधे, ‘दाइ कहाँसम्म ?’ मैले अन्तिम गन्तव्य हेटौँडा भए पनि नजिकैको केन्द्रीय बस टर्मिनलमा पुगेपछि उहाँहरूसँग छुट्टिने बताएँ । त्यति कुराकानी सकिँदा बसपार्क छिर्ने चोकमा पनि पुगियो । मलाई त्यहाँ छोडेर साथीहरू पश्चिमी चितवनतिर चुनावी खबर संकलन गर्न गए ।
म बाइपास र नारायणगढ बजारबाट पूर्व–पश्चिम राजमार्ग आएर जोडिने जिल्ला प्रशासन कार्यालय चोकमा उभिएँ । त्यहाँ उभिएको आधा मिनेटमै नारायणगढ बजारतिरबाट खचाखच यात्रुले भरिएको एउटा यात्रुबस आइपुग्यो । मसँगै उभिएका अरु तीन जना पनि थिए । हामीले ईशारा गरेपछि बस रोकियो । ढोकामा उभिएका कन्डक्टर चिच्याए, ‘ए बीरगञ्ज, बीरगञ्ज ।’ हेटौँडा हुँदै बीरगञ्जसम्म पुग्ने बस पाएपछि बाँकी यात्रा मैले सोचेभन्दा हजार गुणा सहज हुने भो । हेटौँडा पुगिएला या बीचैमा बसिएला भन्ने खुल्दुलीको फैसलासँगै दिमागमा खेलिरहेका रमाइला अनिश्चयका सहस्र सम्भावनाहरू एकमुष्ट विदा भए ।
म समेतका चार यात्रुलाई चढाएर निमेषभरमै बस बाटो लागिहाल्यो । त्यस दिन काठमाडौँबाट बीरगञ्जका लागि विना सुरक्षा स्कर्टिङ जोखिम मोलेर छुटेको एकमात्र बस पो रहेछ त्यो त । त्यसपछि चितवनबाट हेटौँडा पुग्ने कुनै पनि बस गएन । मलाई साथीहरूले कारमा लिफ्ट नदिएको भए त्यो बस छुट्ने रहेछ । अनि मानसिक रुपमा तयार भएझैं उत्सुकताका अनेक आवरणहरू उघार्दै अघि बढ्नुपर्ने रहेछ मलाई । भरतपुरकै मिलनचोक नजिकै बीरगञ्ज जान बस कुरिरहेका १५–२० जनाको पल्टनसँग बस्ने ठाउँ र भाडाको कुरा नमिलेर उनीहरूलाई नचढाई अघि बढेको बस वायुको वेगमा हुइँकियो । रत्ननगरमा पुगेर एउटा विरामीका लागि केही बेर पर्खिएको बस वीरेन्द्रनगर पुगेपछि भने थला परेझैं भएर थन्कियो । कुरा के भयो भने त्यहाँ पुगेपछि एक यात्रुलाई ओराल्न रोकिएको बेला बसकै एक यात्रुले आफूसँग चुनावका सरसामान भएकाले बसलाई सुरक्षा स्कर्टिङ चाहिने बताए । बस चालकले उनलाई जवाफ दिए, ‘यो गाडी मेरो आफ्नै हो, तपाईंको सामानभन्दा पहिले मेरो गाडी असुरक्षित छ । तैपनि मलाई डर छैन, तपाईं किन आत्तिनुहुन्छ ?’ बसका अरु यात्रुले पनि ‘काठमाडौँदेखि विना स्कर्टिङ नै आइरहेको गाडीलाई अब किन स्कर्टिङ चाहियो ? बरु छिटो गइहालौं’ भन्दै प्रतिवाद गरे । तर, ती भलाद्मी यात्रुले माननेन् । राजमार्गमा सुरक्षार्थ खटिएका सशस्त्र प्रहरीहरूसँग स्कर्टिङका लागि उनैले कुराकानी गरे । निर्वाचनको सामान ल्याएको थाहा पाएपछि प्रहरीले खुरुक्क स्कर्टिङ गरिदेलान् भन्ने उनले ठानेका थिए होला । तर, भइदियो
उल्टो । त्यो थाहा पाएपछि सशस्त्र प्रहरीको त्यहाँ खटिएको गस्ती टोलीका इञ्चार्जले चालकलाई भने, ‘आज राजमार्गमा गाडी नचलेकाले स्कर्टिङको व्यवस्था छैन् । यो बस आफै जोखिम लिएर आएको रहेछ । एउटालाई स्कर्टिङ गर्ने कुरा पनि
भएन । अरु गाडी पनि थपिएर चार वटा पुगेपछि स्कर्टिङको व्यवस्था मिलाउँछौं । तपाईंहरूले कुनुपर्ने भो ।’ उनको भनाइले रन्किएका चालकले आफ्नो आक्रोश यात्रुहरूतिर पोखे, ‘गाडी यहीँ थन्कियो, ल जानुस् अब हिँडेर ।’ तनावग्रस्त देखिएका उनी ढोका खोलेर बाहिर निस्किए । अन्य यात्रुहरू निस्किएर चालकलाई सम्झाउन थाले, ‘स्कर्टिङ चाहिने मान्छेलाई यहीँ ओरालेर हामीलाई ठाउँमा पु¥याइदिनुस्, बस मालिक तपाईं आफैले जोखिम मोल्न तयार भएपछि पुलिसलाई के को चिन्ता ?’ स्कर्टिङ खोज्ने व्यक्तिप्रति पनि अरु यात्रु रुष्ट देखिए । एक जनाले भने, ‘ठाउँ र बेला विचार नगरी एक जना भीआइपी हुन खोज्दा सबैले दुःख पाइने भो ।’ चालक रिसाइरहेकै थिए ।
बसका कण्डक्टरले अन्य यात्रुहरूबाट आएको आग्रह भन्दै स्कर्टिङ चाहने यात्रुलाई बोलाएर भने, ‘तपाईंको भाडा फिर्ता दिन्छौँ, स्कर्टिङ पाएपछि आउनुस् न त ।’ ती यात्रु जङ्गिए, ‘मलाई भाडा फिर्ता दिने कुरा कहाँबाट
आयो ? म यहीँ ओर्लने गरी चढेको थिएँ र ? सबैको लागि सुरक्षा माग्दा मलाई नै उल्लु बनाउन खोज्ने ?’
त्यो सुनेपछि अरु यात्रुहरूको आवाज बदलियो । अर्का एक भद्र व्यक्ति बोले, ‘उहाँ गलत हुनुहुन्न । हाम्रै सुरक्षाको लागि भन्नुभएको हो । जान नपाउँदा सबैलाई पर्ने आपद् उस्तै हो । बादविवाद नगरौं बरु सहमति गरौं ।’ उनी मध्यस्थता गर्न अघि सरे । बस रोकिएको आधा घण्टा भइसकेको थियो । हाम्रो पछाडि एउटा गाडी पनि थपिन आइपुगेको थिएन र आउने सम्भावना पनि थिएन । सुरक्षाकर्मीहरूले पहिले नै भनिसकेका थिए– एउटा बसलाई स्कर्टिङ गर्न उनीहरू तयार थिएनन् । यात्रुहरू सबै एकमुख भएर सशस्त्र प्रहरीहरूसँग बिन्ती बिसाए, ‘गाडीको जोखिम गाडीवालाले लिनुभएको छ, आ–आफ्नो ज्यानको जोखिम हामी यात्रुहरू नै लिन्छौँ । गाडी पठाइदिनुस् ।’ गस्ती टोलीका इञ्चार्जले फरि भने, ‘बाटोमा जताततै बम राखिएका हुन सक्छन्, आज अरु गाडी पनि चलेको छैन् । तपाईंहरूलाई भन्न सजिलो छ तर केही भइहाल्यो भने दोष हामीले खेप्नुपर्छ । भोलि नै चुनाव परकाले स्कर्टिङ गर्ने गाडी र जनशक्ति पनि छैन । जोखिम मोलेर जानुस् भन्न तपाईंहरूलाई जति सजिलो हामीलाई छैन् ।’ गाडी चालकले पनि निकै शान्त भावमा आग्रह गरे, ‘म काठमाडाँैदेखि यहाँसम्म यात्रु लिएर सुरक्षित साथ आएँ । राजमार्गको एकान्त ठाउँमा पनि कतै कुनै बन्दकर्ता देखिएन । अब त मेरो आफ्नै गाउँघर हुँदै जाने हो । खतरा छैन, जान दिनुस् ।’ प्रहरी इञ्चार्जले चालकसँग आँखा जुधाउँदै मुन्टो हल्लाए । गाडी गुड्यो ।
हुन पनि हामीलाई कुनै खतराको सामना गर्नुपरेन । दिउँसो साढे तीन बजे म हेटौँडा बसपार्क उत्रिएँ । जियोकको सम्पर्क कार्यालयमा गएर पर्यवेक्षणका लागि जिल्ला निर्वाचन कार्यालयले जारी गरेको परिचयपत्र लिएँ र साँझसम्ममा हेटौँडा बजारक्षेत्रका पाँच वटा मतदानकेन्द्रहरूको अवलोकन पनि गरेँ । झमक्क साँझ पर्दा म त्यहाँको हुब्राचौरस्थित सभागृहमा रहेको मतदान केन्द्रमा पुगेको थिएँ । कुनै मतदान केन्द्र तयार भइसकेका थिए भने कतै बाँसका डन्डी गाड्ने, डोरी टाँङ्ने र संकेत चिन्हहरूले सजाउने काम भइरहेको
थियो । सहरमा पाहुना पर्खेर बसेका होटलहरूलाई म आफ्नो बासका लागि योग्य देख्दिन । किनभने त्यहाँ आफूलाई चार दिवारभित्रको बिछ्यौनामा एक रातको कैदी बनाएर निस्कँदा एक किसिमको अपराधबोध हुन्छ, नयाँ परिवारको सदस्य बनेर सद्भाव साटासाट गर्न नपाएकोमा । त्यसकारण सकेसम्म सादा जीवन बाँचिरहेका घरगृहस्थमा बास मागेर सुखदुःखका कुरा गर्दै समाज र सँस्कृतिको फरक मिठास बटुल्नमा रमाइलो लाग्छ मलाई । त्यस्ता सबै विकल्पहरूको बाटो बन्द भएपछि
मात्र एकराते कैदी बन्न वाध्य हुने गरेको छु ।
स्वभावैले चुनावको अघिल्लो दिन पनि हेटौँडा नगरक्षेत्रको कुनातिर गएर एउटा सानो छाप्रोमा अप्रत्याशित पाहुना बन्न पुग्ने रहरले मलाई रात परेपछि त्यो सहरबाट लखेट्यो । मैले कमाने भन्ने ठाउँलाई आफ्नो लागि उपयुक्त गन्तव्य ठानेँ । अनि भुलभुलैया जस्ता लाग्ने बाटैबाटोले जेलिएका जञ्जालहरू छिचोल्दै पूर्व–पश्चिम राजमार्गमा निस्किएँ । मंसिरको छोटो दिन । साढे पाँच नबज्दै अन्धकारले धर्ती धमिल्याउन थाल्छ । त्यसबेला मोबाइल सेटमा दौडिइरहेका घडीका सूईहरूले साँझको साढे ६ बजाइसकेका थिए । मेरो सन्ध्याकालीन यात्रा पनि मध्यान्हमा डेरा छाडेपछिको जस्तै अनिश्चितप्रायः र सुस्वादु उत्सुकताले भरिपूर्ण थियो । म कमाने जाने गौँडाको खोजीमा राजमार्गको छेवैछेउ पूर्वतिर लागेँ । असिनपसिन हुनेगरी २० मिनेट हिँडेपछि हेटौँडा नगरको आखिरी बजार पशुपतिनगर पुगेछु । राजमार्गको दायाँतर्फ केही चियापसल र आवास घरहरू तथा बायाँतर्फ हेटौँडा औद्योगिक क्षेत्रको प्रवेशद्वार, इलाका प्रहरी कार्यालय, मन्दिर र एउटा प्रतीक्षालय काटेर अझै अघि बढेपछि एउटा सानो घुम्ती पसलमा ठोकिन पुगेँ । घुम्तीमा बसिरहेकी आमै म पुग्नै लाग्दा आडैको ठूलो गेटको सानो प्वालबाट छिरेर एउटा विशाल परिसरभित्र पस्न लाग्नुभएको थियो । मलाई देखेपछि फर्केर आउनुभयो र सोध्नुभयो, ‘हजुरलाई के चाहियो ?’ मैले जवाफ दिन नभ्याउँदै मेरो पछाडिबाट कसैको आवाज आयो, ‘चुरोट दिनुस् न ।’
मेरो अगाडि एक अपरिचित दाजु देखा परे । उनले मतिर पुलुक्क हेरे । मैले घुम्तीकी आमासँग आग्रह गरेँ, ‘मलाई कमाने जाने बाटो बताइदिनुस् न ।’ उहाँले अघि आफू पस्न लागेको उही ठूलो सानो प्वालतिर देखाउँदै भन्नुभयो, ‘बाटो त ऊ त्यही हो, बाबु कहाँबाट आउनुभो ? अनि यसबेला किन जानुप¥यो कमाने ?’ उहाँले होटलहरू नभए पनि त्यतै आसपासमा बास बस्नु राम्रो हुने सुझाव दिँदैहुनुहुन्थ्यो । आडैमा उभिएका अपरिचित दाजुले अर्को प्रस्ताव राख्नुभो, ‘म पनि कमाने जाने हो, मिल्छ भने हिँड्नुस्सँगै गफ गर्दै जाऊँ र मेरै घरमा आजको रात गुजारा चलाऊँ, हुँदैन ?’ मैंले आफ्नो यात्राको उद्देश्य बताएर उहाँको प्रस्तावमा सही थापेँ ।
त्यसपछि निष्पट्ट अँध्यारोमा मोबाइलको उज्यालोले बाटो ठम्याउँदै दाजुभाइ बाटो लाग्यौँ कमानेतिर । बाटोमै हामीबीच परिचय आदानप्रदान भयो । उहाँ पनि चितवनबाटै बडो दुःखका साथ भोट हाल्न आउनुभएको रहेछ । दिनभर कुर्दा गाडी नपाएपछि साँझपख हेटौँटा सिमेण्ट कारखानाको चुनढुङ्गा बोकेर चितवनबाट हिँडेको एउटा ट्रकमा प्रहरीलाई अनुरोध गर्न लगाएर पशुपतिनगर पुग्नुभएको
रहेछ । राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण कोष सौराहामा गाडी चालक पेसा गरिरहेका नयाँ दाजुको नाम थियो कुमार नगरकोटी । सपरिवार उहाँको बसोबास चितवनकै रत्ननगरमा भए पनि मतदाता
सूचिमा नामचाहिँ पुरानो थलो
कमानेमा रहेछ । त्यसकारण उहाँलाई आफ्नो नाम खोज्दै जानुपरेको थियो, जसको आतिथ्यमा मैले पनि त्यस रात अर्को सुखानुभूति थप्ने नयाँ थलो भेट्टाएको थिएँ ।
आधा घण्टाभन्दा अलि बढी हिँडेपछि हामी कमाने पुगेछौँ । दाइले सडकबाट दायाँतर्फ अलि पर बलिरहेको बत्तीतर्फ देखाउँदै भन्नुभयो, ‘मेरो घरचाहिँ ऊ त्यहाँ पर्छ तर हामी आज बास बस्न अलि परको मेरो ससुरालीमा जान्छौँ ।’ दाइको ससुराली जाने कुराले ममा थप उत्सुकता जाग्यो । मलाई रातविरात गएर दुःख दिने पाहुना हुन मन लाग्दैन । बाटोमा पर्ने नागस्वती बजारमा पुगेपछि दाजुभाइ सल्लाह गरी तीन पोका चाउचाउ, अलिकति गोलभेँडा र भेँडे खुर्सानी किनेर अघि बढ्यौँ । गफिँदै र टहलिँदै जाँदा एकघण्टा बितेको पत्तै भएन । हामी रातको सवा आठ बजेतिर हेटौँडा नगरपालिका–८ को हरियालीटोल पुग्यौँ जहाँ दाइको ससुराली थियो । बन्द भइसकेको ढोका बाहिर उभिएर दाजुले ‘ममी’ भन्दै बोलाउनुभयो । टिनले छाएको चिटिक्कको घरभित्र हामी पस्यौँ । उज्यालो बत्तीमा आमाको हँसिलो अनुहारले हामीलाई स्वागत ग¥यो । त्यहाँ दिदी, बहिनी र एउटी सानी भाञ्जी पनि रहिछन् । आमा र दिदीवहिनी मिलेर सल्लाका गुइँठामा हामीलाई चाउचाउ पकाइदिनुभयो । म आमाको आफ्नै छोरोजस्तो हुन सकेछु । तात्तातो चाउचाउ खाइरहेका बेला आमाले भन्नुभयो, ‘बाबु, चाउचाउले मात्र हुँदैन, थोरै भात पनि खानुपर्छ ।’ आमाको मायालाई मैले सहर्ष
स्वीकारेँ  । चाउचाउमाथि भात पनि थपेर खाएँ । आमा अझै खुल्नुभो, ‘आलु र गुन्द्रुकको तरकारी पनि छ ।’ त्यो पनि मागेर खाएँ । दाजुले चाहिँ थोरै चाउचाउ मात्र लिनुभयो । आगो तापेर निकैबेर कुराकानी गरी राति १० बजेतिर हामी सुत्यौँ ।
सुत्नुअघि आमाले आफ्ना दुःखका दिनहरू सम्झनुभयो । उहाँले छ वटी छोरीहरूलाई आमा र बुबा दुवैको माया दिइरहनुभएको रहेछ । बुबाको हिँड्दाहिँड्दै ह्ृदयघातबाट निधन भएको नौ वर्ष वितिसकेछ । एक मात्र छोरो सानैमा बेपत्ता भएर १८ वर्षपछि नागरिकता खोज्दै आइपुगेका थिए रे । छोराबुहारी नै आएर नागरिकता लिएर गएपछि एक वर्षयता उनीहरूले समेत माया मारेछन् । कसैलाई व्यथा बिरामी र आपद्विपत् पर्दा अघि सरेर सेवा गर्ने संस्कार आमाले परिवार र छरछिमेक सबैतिर छर्नु भएको रहेछ । त्यो परिवारलाई गाउँमा सबैले माया र सम्मान गर्दारहेछन् । आमाका छोरीहरूमध्येकी उमा घिमिरेसँग कारागारमा दुःख पाएका महिला र बालबालिकादेखि लिएर एचआईभी संक्रमित र बेचिएर फर्किएका दिदीबहिनीसम्मलाई देशका कुना कन्दरामा पुगेर सेवा गरेको अनुभव रहेछ । ती सबै मानवीय आभूषणहरूबाट विभूषित परिवारमा बास बस्न पाएकोमा मेरो छाती गर्वले फुलेल भयो । दिनभरको सुरुचिपूर्ण यात्रा र रातको अविष्मरणीय बिसौनीले मलाई यात्रा चुनाव जितेर विजय यात्रापछि ओछ्यानमा पल्टिएको उम्मेदवारलाई झैं विजयोन्मादमा पु¥याएको थियो । जीवन्त अनुभूतिहरूको पुनरावृत्तिले त्यति गहिरो निद्रा परेन । प्रहरैपिच्छेका ठूला–ठूला बम विष्फोट र त्यसपछि घर बाहिर सडकमा गुड्ने सुरक्षागस्तीका गाडीहरूको आवाजले पनि घरिघरि व्यँुझाइरहे । अन्तिम विष्फोटको आवाज विहान साढे चार बजे सुनियो ।
पाँच बजे उठेर हेर्दा आमा उठिसक्नु भएको रहेछ । राति पड्केका बमहरूबाट उहालाईँ कत्ति पनि विचलित बनाउन सकेका रहेनछन् । बरु उत्साहका साथ मसँगै गएका ज्वाइँलाई भोट हाल्न सिकाइ रहनुभएको थियो । चिया खाइपछि साढे ६ बजेतिर फेरि आउने वचनका साथ आमासँग बिदा मागेर म चुनाव हेर्ने चाहना पूरा गर्न मतदानस्थलतर्फ लागेँ । त्यसबेला सडकमा मतदाताहरूको ताँती लागिसकेको थियो । पर देखिने पूर्वको डाँडाबाट आधा निस्किएको कलिलो घामले पारिलो किरण छर्दै थियो, जसले रातभरको विष्फोटबाट उत्पन्न त्रासको बादललाई बाफ बनाएर उडाइसकेको थियो ।

Related Posts

धर्म जीवनको खोज हो

जीवनमा खुसीको महत्त्व के छ !

धर्म जीवनको खोज हो

धर्म जीवनको खोज हो

नकारात्मकतातिर उन्मुख सामाजिक सञ्जाल

नकारात्मकतातिर उन्मुख सामाजिक सञ्जाल

Discussion about this post

अन‌ि यो पनि

कम्युनिस्ट र काँग्रेसलाई देखेर जनता वाक्क : कमल थापा
प्रमुख समाचार

कम्युनिस्ट र काँग्रेसलाई देखेर जनता वाक्क : कमल थापा

भरतपुर । राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टीको अध्यक्ष कमल थापाले कम्युनिस्ट र काँग्रेसलाई देखेर जनता वाक्क भइसकेको बताएका छन् । राष्ट्रिय प्रजातन्त्र...

Read more
सिटी हल र गोन्द्राङ–पुलचोक सडकको शिलान्यास गर्न प्रधानमन्त्री आउने

सिटी हल र गोन्द्राङ–पुलचोक सडकको शिलान्यास गर्न प्रधानमन्त्री आउने

नारायणगढ लेडी जेसीजको अभिमुखीकरण तालिम

नारायणगढ लेडी जेसीजको अभिमुखीकरण तालिम

Chitwan Post

नवलपुरका ८ स्थानीय तहमा अपाङ्गता सर्वेक्षण सुरु

केरा उत्पादक संघको अधिवेशन माघ १७ गते रत्ननगरमा हुने

केरा उत्पादक संघको अधिवेशन माघ १७ गते रत्ननगरमा हुने

साइट नेभिगेशन

  • अन्तर्वार्ता
  • अर्थ
  • कला
  • खेलकुद
  • पाठक पत्र
  • प्रमुख समाचार
  • प्रविधि
  • राजनीति
  • वाग्मती
  • विचार
  • विश्व
  • शिक्षा
  • समाचार
  • समाज
  • सम्पादकीय
  • साहित्य
  • स्वास्थ्य

सम्पर्क

चितवन पोष्ट प्रकाशन प्रा. लि.
भरतपुर-१०, विद्युतरोड, हाकिमचोक
फोन : ०५६-५९५६२१ , ०५६-५९५६२४

विज्ञापनको लागि सम्पर्कः
९८६४२८०३१३, ९८६४२८०३१४, ९८५५०५१०९२
इमेल : chitwanpost@gmail.com

शाखा कार्यालयहरु

सौराहाचोक,टाँडी, फोनः ९८५५०८०२९१ (होमनाथ सापकोटा)
पर्सा: ९८४५१६०२९५ (प्रमिला अर्याल)
चनौली : ९८६५००५५९७ (रामशरण गैरे)
कावासोतीः ९८४३४०२६४४ (विन्दु न्यौपाने)
धादिङबेसीः ०१०–५२०६६५
दमौलीः ०६५–५६०८३९
डुम्रेः ०६५–६९०८०६
त्रिशूलीः ०१०–५६०५४७,९८५१०१४३९१

  • हाम्रो बारेमा
  • सम्पर्क
  • बिज्ञापन

© २०२० चितवन पोष्ट - दैनिक समाचार पत्र | सर्वाधिकार सुरक्षित । वेब तथा होस्टिङ सेवा: नमस्टेक

No Result
View All Result
  • गृहपृष्‍ठ
  • समाज
  • राजनीति
  • अर्थ
  • विचार
  • अन्तर्वार्ता
  • स्वास्थ्य
  • विश्व
  • साहित्य
  • कला
  • खेलकुद
  • इ-पत्रिका

© २०२० चितवन पोष्ट - दैनिक समाचार पत्र | सर्वाधिकार सुरक्षित । वेब तथा होस्टिङ सेवा: नमस्टेक

Welcome Back!

Sign In with Facebook
OR

Login to your account below

Forgotten Password?

Create New Account!

Fill the forms below to register

All fields are required. Log In

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In