ADVERTISEMENT
३ माघ २०७७, शनिबार
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
  • Login
  • गृहपृष्‍ठ
  • समाज
  • राजनीति
  • अर्थ
  • विचार
  • अन्तर्वार्ता
  • स्वास्थ्य
  • विश्व
  • साहित्य
  • कला
  • खेलकुद
  • इ-पत्रिका
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
३ माघ २०७७, शनिबार
Chitwan Post Daily | चितवन पोष्ट दैनिक
No Result
View All Result

निबन्ध:उनी साइप्रस फिरिन्

by चितवन पोष्ट
२०७० मंसिर १, शनिबार ०२:५१ गते
in साहित्य
0
Chitwan Post
0
SHARES
Share on FacebookShare on Twitter

कुमारी लामा
Kumariफेरि अर्को दिन
नयाँ अनि उस्तै पनि…
आकाश उघे्रको छ । घमाइलो तर साह्रै बतास खेल्दैछ । खास चिसो छैन भनेर के गर्नु, हलुका ज्याकेट लगाउनै पर्छ । लन्डनको यो बेसुरा मौसमले बेलाबखत मनलाई सुर हराएको गीतजस्तो बनाइदिन्छ । मौसमले त ठगेकै देश हो यो । न प्रपर समर हुन्छ कहिले, न प्रपर मनसुन । मौसमसँग गुनासो गर्दागर्दै निकै घाम, झरी र हिउँहरु खेपिसकियो अब त । यही कहिले उज्यालिएको र कहिले धुम्मिएका मेरा आँखाहरुले ख्याल नगर्दा नगर्दै पनि केही कुराहरु ख्याल गरिरहेछ ।
निकै दिनदेखि उनी नजरमा छिन् ।
त्यो कफी–सप खुल्नुभन्दा अगाडि नै उनी पुगी सक्छिन् । कफी किन्छिन् ट्रिपलसट ब्ल्याक अमेरिकानो । त्यही कफी–सपको बाहिर राखिएको कुर्सीमा बस्छिन्, अनि कडा कफीसँगै चुरोटको लामो सर्को लिन्छिन् । चुरोट तान्दाको उनको मुहारमा फैलिएको सन्तोषका रेखाहरु देख्दा लाग्छ, योभन्दा अर्को सुख नै छैन संसारमा उनका लागि ।
कडा कफी अनि चुरोट…..
मेरो आङ जिरिङ्ग हुन्छ । कस्तो होला यो लत भन्ने चीज पनि । त्यही पनि दुवै कडा चीजसँगै खानुपर्ने । तीतो कफी र कडा धूवाँ….. के विघ्न मन परेको मान्छेलाई ।
देख्दैछु, उनको कफी र चुरोटको मात्रा दोब्बर हुँदैछ । खै उनले कफी र चुरोटलाई साथ दिएको हो या चुरोट र कफीले उनलाई । उनीहरुको मेल बहुत गाढा हुँदैछ ।
पहिला–पहिला उनी कफी मात्र पिउँथिन् । बिस्तारै चुरोट थपियो । अनि, कफीको मात्रा बढ्यो अनि चुरोट पनि थपिँदै–थपिँदै जाँदैछ । उनीहरु सबैको मित्रता झन्झन् फुल्दै, फक्रिँदै छ । उनी जसको म यति धेरै ख्याल राख्दैछु, एनेस्थेसिया । मध्य तीसतिर हिँड्दै गरेकी उनी साइप्रसकी, लन्डनसँगको मित्रता उनको केही महिनाको मात्र हो । कुनै देशसँग परिचित हुन त्यति सजिलो छैन । कहिलेकाहीँ हामी त्यो देशलाई बुझ्दैनौँ अनि त्यस्तै अन्योलग्रस्त हुन्छ सायद, त्यो देश पनि । उसको आफ्नै पीडा होला । कस–कसलाई मात्र चिन्नु, यो लाखौँ नयाँ अनुहारहरुमा कसको मात्रै ख्याल गर्नु उसले । हामी जस्तै अलमलमा पर्छ सायद, कुनै देश पनि ।
कुरा हुँदैछ, एनेस्थेसियाको । उनी छोरीको उपचारका लागि लन्डनको बिरानोपनासँग परिचय गाँस्न आएकी रहेछिन् । एक वर्षकी उनकी छोरी निकै ठूलो रोग ल्युकेमियाबाट थलिएकी छिन् । मन भुलाउने बाटो उनको बढ्दै गरेको चुरोट र कडा कफी…..।
मन भुल्छ कि झन्झन् पीडालाई ताजा बनाउँछ होला, कफी र चुरोटले ?
लन्डनको मध्य सहर हलबर्नको गे्रट अरमोन्ड चाइल्ड हस्पिटलवरपर यस्ता पीडाहरु यत्रतत्र छरिएका भेटिन्छन् । हावा पनि कति भारी यहाँ मानौँ धेरै आमाहरुको आँसुले गह्रौँ भएको छ । त्यसैले घिस्रिँदै मात्रै छ, बहनुको साटो । बिरामी छ यो हावा पनि । बिरामी कुरूवाहरु प्रायः सबैकै अनुहार उस्तै उदास–उदास । अनिँदा राता आँखा, मलिन अनुहार, भर्खरै झरेको तातो आँसुको वाफ, उड्दै गरेको दुःखी गाला । मनन् गर्दा भेट्छु, यी सब कुराहरु कति जटिल छन् । छातीभित्र केही बटारिन्छ, सलबलाउँछ, अनि गाँठो पर्छ । प्रत्येक बिहानीसँगै उब्जिने अन्योलतासँगै बाँचिरहेका जीवहरु…. धेरैका लागि प्रत्येक नयाँ दिन उत्साहपूर्ण हुन सक्छ ।
तर, एनेस्थेसियाजस्ता आमाहरुमा हरेक बिहानीसँगै भिन्न त्रास थपिन्छ । उनीहरुलाई त्यस बखत निकै धेरै चुरोट र एस्प्रेसोहरु चाहिन्छ । रातभरि ननिदाएको आँखालाई अलिकति बटारिनबाट रोक्नुछ, अर्को ट्रिपल एस्प्रेसोको हात समाउनु प¥यो फेरि । कुनै एक बिहानी नजिक छ, जुनबेला ती अनिँदा रातहरु र दुःखी दिनहरु सब टक्क अडिए झैँ हुनेछन्– बिलकुल शान्त, चिरनिद्रामा झैँ । उनीहरुका ती अनिँदा रातहरु अब छायाजस्तै आफैँसँग सधैँका लागि रहनेछन् । डाक्टरले दिएको डेट त्यति टाढा छैन अब…..।
ओहो !
यी कुराहरु कल्पँदा मात्र पनि मेरो मुटु गह्रौँ हुन्छ । दिन गनाइको पीडा मेरो मनभरि ताजै छ, आज पनि । २०६४ सालको त्यो एक बिहान मन्दिरतिर लम्किएको बाबाको पाइलाहरु कहिल्यै मन्दिरसम्म पुग्न पाएन ।
अब कहिल्यै पुग्नेछैन…..।
शरीर निकै बेरसम्म सडककिनारमै रमिता भएर लडिरहेछ । हेर्नेहरुको निकै ठूलो भीड तर कसैमा पनि साहस छैन, त्यो लडिरहेको शरीरलाई उठाउन । समयमा अस्पताल पुग्दो हो त त्यो चोइटिँदै गरेको सास जोडिन्थ्यो होला । एउटा सामान्य नागरिक यसरी नै रमिता हुनुपर्छ बारम्बार । जीवन बाँचिरहेकै बखत पनि हामी रमिता नै हौँ । बिचरी एनेस्थेसिया पनि रमिता नै हुन् । धेरैले उनको दह्रो चुरोट र कफी पियाइलाई उत्सुकतापूर्वक हेर्छन्, रमिताजस्तै । प्रत्येक चुरोटको जलाइसँगै रमिता हेर्नेहरुले नदेख्ने गरी उनीभित्र केही जल्दैछ ।
झिसमिसेमै काल भएर आएको त्यो गाडीले एक निर्दोष पथिकलाई सडकमा अलपत्र छाडेर अन्धकारमा कतै बिलायो । कतिले रक्सीले मातेर लडेछ छिः यो एकाबिहानै पनि भन्यो होला । कतिले कठै ! कस्तो बिजोग आजकल, मान्छे म¥यो कि कुकुर म¥यो केही पत्तो हुन्न पनि भने होलान् । च्व्… च्व्… च्व्… कठै ! धेरैले भने होलान्, तर कसैले उठाएनन् । सबैले रमिता नै हेरिरहे ।
हो, एउटा साधारण मान्छे यसरी नै विचार, कठै, च्व्… च्व्… भएर सडकमा लड्छ, रक्सी खाएर लडेछ भन्ने आरोप खेप्छ, कुकुरको दर्जामा पुग्छ । तर, आफू निर्दोष भएको बयान दिन नपाउँदै उसको दिमागको नसा चुँडिसक्छ । उसको बयान दिने बाक्यहरु रोकिन्छ ।
एउटा साधारण नेपाली नागरिकको जीवन–मृत्युको संघर्ष गरिरहनुभयो बाबाले अचेत भएर पनि । प्रत्येक बिहान मैले मात्र देखेँ, उहांको तालचिन्डे बेतम्मासले ठूलो भएको टाउको अनि अटोप्सी गरेर प्वाल पारेको छाती । त्यो दृश्य मेरो लागि वास्तविक हुँदै होइन । मेरो बाबाको अनुहार बाबाको जस्तो पटक्कै थिएन । लाग्दै थियो, म कुनै अन्जान व्यक्तिको अचेत अनुहार हेर्दैछु । जीवन र मृत्युको अदृश्य झिनो त्यान्द्रामा संघर्षरत त्यो बीभत्स छटपटाइ मेरा लागि कुनै सिनेमाको दृश्य झैँ देखा प¥यो, त्यस बखत । पीडा बिलकुलै भएन मलाई । आँसु पनि झरेन । न कुनै बौलठ्ठीपना नै…., सायद पीडाको चरम सीमा नाघेको समय यस्तै शान्त हुन्छ मन । दुखाइको महसुसै नहुने । त्यस्तै भयो त्यसबेला मलाई । कुनै चिन्ता, पीडाबिनाको हलुका शरीर…..।
मेरो त्यसबेलाको समय बाँच्दै गरेजस्तो लाग्छ, एनेस्थेसियाले पनि । उनको कफी र चुरोट बढे पनि दिनचर्या सामान्य खाले छ । मानौँ कि उनलाई केही असर नै छैन, छोरीको अन्तिम सास फेराइहरुको ।
एउटा कुरा भने निकै याद छ, त्यसबेलाको । ती सात दिनहरु बिछट्टै लामा लागेंका थिए । दिनहरु दोब्बरजस्ता कहिल्यै बितिनसक्ने । लामो, पट्यारिलो, अनि बिस्तारै–बिस्तारै मुटुमा केही चिसो चीज पसेजस्तो भइरह्यो । त्यो मनमा पस्दै गरेको चिसोबाट जोगिन केही बहानाहरु खोजियो । बहानामा मन भुल्दा सास फेर्न सहज हुन्छ । ती अँध्यारा चिसा दिन र रातहरुमा चिसिएको मनलाई मैले चुरोटका धूवाँहरुले न्यानो पार्ने कोसिस गरे । चुरोटको जलाइसँगै न्यानो भएको बहाना गरेँ मनलाई भुलाउन । कडा सर्कोले टाउको रन्न हुँदा दिमागको दुखिरहेका नसाहरु पनि धूवाँमै अलिकति अल्मलिएर लठ्ठिएजस्तो हुँदारहेछन् । अलिकति शान्तिजस्तो फटफटाइरहेको मनमा । बहाना हो । सिर्फ आफ्नै दुखेको मनलाई दिइने सान्त्वना । मात्र मन भुलाइ । भुलाउनु पर्ने नै मन त हो आखिर ।
हामी विपरीत दिशाको यात्रामा रह््रयौँ । कहिल्यै एकै बिन्दुमा मिल्न नसकिने । त्यस्तै भयो, आखिर । एक हप्ते अनिश्चितताको अन्त…..।
सायद, त्यो निश्चित थियो । भयो । पीडा कुराइको हो । आफ्नो प्यारो आफन्त नजिक आउँदै गरेको मृत्युलाई विवश भई हेरिरहनु जतिको गहिरो दुःख जीवनमा अरु हुँदैन, सायद ।
यी आमाको पीडा निकै भयङ्कर छ । उनीहरु जो दिन गन्दैछन्, त्यही पनि आफ्नो काखमा खेलाएको सन्तानको…., म अड्कल गर्न सक्दिनँ पीडाको यहाँ…..।
ती बिलकुलै सीमाभन्दा बाहिरका हुन् । प्रत्येक बिहान उनी भगवान्सँग छोरीको लागि अर्को दिनको प्रार्थना गर्दिहुन् । उनका आँखाहरु मातृ स्नेहले चम्केका थिए, जब उनी आफ्नी छोरीको बारेमा मसँग भन्दै थिइन्–
‘आई ह्याव अ लिटल ब्युटीफुल गर्ल ।’
एउटी आमाको स्नेही मन खोलिदिन्छन् उनी, म एक अन्जानलाई । दुखेको मन देखाउन ठूलो साहस चाहिन्छ । भलै कहिलेकाहीँ दुःख आँखाहरुमा बिनानिम्तो आइदिन्छन्, जोकोहीको अघिल्तिर पनि । यी आमाले साहस गरेर मलाई आफ्ना पीडा सुनाइन् । मैले धैर्यताका साथ सुनिदिएँ । आफ्नै पीडालाई पनि फर्केर हेरेँ । पाप्रा लागेको घाउको पाप्रा कोट्याएजस्तो भयो । अलिकति मेरो मनको कुरो उनलाई सुनाएँ । उनलाई अलिकति दुखाइ थपियो । उनले केही सान्त्वनाका शब्दहरु बोलिन्, मैले पनि उसै गरे ।
फुङ्ग उडेको एनेस्थेसियाको अनुहार झन्झन् सेतो हुँदैछ । चुरोटले उनका ओठहरु अब नीला–नीला हुँदैछन्, सकमबरीको जस्तै । चुरोट एकैछिन पनि टुट्दैनन्, उनका औँलाहरुमा आजकल । आँखाहरु झनै निरस हुँदैछ । उनकी छोरी साह्रै सिकिस्त हुँदै जाँदैछिन् । उनको चुरोट पियाइसँगै मलाई अड्कल हुन्छ, उनकी सानी छोरीको अवस्था । उनी बोल्दिनन् आजकल त्यत्ति । आँखा जुध्दा जबरजस्ती फिस्स असहज हाँसो हाँसिदिन्छिन्, त्यत्ति नै । म आफैँपनि अब केही सोध्न सक्दिनँ उनलाई । हेरिमात्र रहन्छु । घरीघरी उनले थाहा नपाउने गरी एकटक हेर्छु उनको आँखा । देख्छु, अब अघिको जस्तो उज्यालो छैन ।
केही दिनपछि ख्याल भयो, एनेस्थेसिया खै त आजकल ! उनको चुरोट पिउँदै यताउति गरिरहने खबटे आकृति त हरायो । निकै दिनसम्म उनको बाटो हेरेँ । त्यत्तिकै उनको बाटो कुरेँ, बिनाराम्रो चिनाजानी, बिनाकुनै मित्रता, सम्बन्ध । खै, मन लाग्यो उनको बाटो हेर्न । लागिरह्यो उनी आउँछिन् कि ! छोरी निको हुँदैछिन् भन्ने खबर दिन आउँछिन् कि या छोरीलाई निकै गाह्रो हुँदैछ भन्न आइपुग्छिन् कि जस्तो लागिरह्यो । उनी आइनन् । एक पटक दुखेको मनलाई मेरो अगाडि उघारेर उनी हराइन् ।
कसैबाट थाहा भयो, उनकी छोरी रहिनन् । उनी साइप्रस फिरिन् ।

Related Posts

बालसमयका विविध अनुभूति (ती दिनहरु)

बालसमयका विविध अनुभूति (ती दिनहरु)

मानवजीवनमा साहित्य (निबन्ध)

मानवजीवनमा साहित्य (निबन्ध)

Chitwan Post

तिम्रो यादमा हराएको म

Discussion about this post

अन‌ि यो पनि

बालसमयका विविध अनुभूति (ती दिनहरु)
साहित्य

बालसमयका विविध अनुभूति (ती दिनहरु)

हाम्रो गाउँको उत्तरतर्फ नारायणी नदीको किनारछेवैमा सिमरा नामको रमाइलो गाउँ थियो । त्यहाँ लगभग नै थारु सम्प्रदायको बसोबास थियो ।...

Read more
मानवजीवनमा साहित्य (निबन्ध)

मानवजीवनमा साहित्य (निबन्ध)

Chitwan Post

नारायणगढ लेडिज जेसीजद्वारा न्यानो कपडा वितरण

Chitwan Post

प्रेसिडेन्सीमा उद्यमशीलता कार्यशाला

Chitwan Post

देवचुलीमा चालू आर्थिक वर्षमा ३९ मुद्दा दर्ता

साइट नेभिगेशन

  • अन्तर्वार्ता
  • अर्थ
  • कला
  • खेलकुद
  • पाठक पत्र
  • प्रमुख समाचार
  • प्रविधि
  • राजनीति
  • वाग्मती
  • विचार
  • विश्व
  • शिक्षा
  • समाचार
  • समाज
  • सम्पादकीय
  • साहित्य
  • स्वास्थ्य

सम्पर्क

चितवन पोष्ट प्रकाशन प्रा. लि.
भरतपुर-१०, विद्युतरोड, हाकिमचोक
फोन : ०५६-५९५६२१ , ०५६-५९५६२४

विज्ञापनको लागि सम्पर्कः
९८६४२८०३१३, ९८६४२८०३१४, ९८५५०५१०९२
इमेल : chitwanpost@gmail.com

शाखा कार्यालयहरु

सौराहाचोक,टाँडी, फोनः ९८५५०८०२९१ (होमनाथ सापकोटा)
पर्सा: ९८४५१६०२९५ (प्रमिला अर्याल)
चनौली : ९८६५००५५९७ (रामशरण गैरे)
कावासोतीः ९८४३४०२६४४ (विन्दु न्यौपाने)
धादिङबेसीः ०१०–५२०६६५
दमौलीः ०६५–५६०८३९
डुम्रेः ०६५–६९०८०६
त्रिशूलीः ०१०–५६०५४७,९८५१०१४३९१

  • हाम्रो बारेमा
  • सम्पर्क
  • बिज्ञापन

© २०२० चितवन पोष्ट - दैनिक समाचार पत्र | सर्वाधिकार सुरक्षित । वेब तथा होस्टिङ सेवा: नमस्टेक

No Result
View All Result
  • गृहपृष्‍ठ
  • समाज
  • राजनीति
  • अर्थ
  • विचार
  • अन्तर्वार्ता
  • स्वास्थ्य
  • विश्व
  • साहित्य
  • कला
  • खेलकुद
  • इ-पत्रिका

© २०२० चितवन पोष्ट - दैनिक समाचार पत्र | सर्वाधिकार सुरक्षित । वेब तथा होस्टिङ सेवा: नमस्टेक

Welcome Back!

Sign In with Facebook
OR

Login to your account below

Forgotten Password?

Create New Account!

Fill the forms below to register

All fields are required. Log In

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In