मृत्यु जित्ने साहसी

–धर्म सुवेदी
सधँै झैँ मेरो आफ्नो कामले शनिबार घर बाहिर निस्केँ । धरहरापछाडि खिचापोखरी जाने बाटोमा रहेको हवल्दार पान भण्डारमा जानुपर्ने काम थियो । म १२ बजे पान पसलमा पुगेँ । मोटरसाइकल पसल अगाडि राखेर म पसलमा छिरेँ । केहीबेरमा नै हलचल हुन थाल्यो ।
मानिसहरु भूकम्प भन्दै कराउन थाले । पसले ६५ वर्षीय हवल्दार अंकल र म के गर्ने कसो गर्ने भनेर अतालियौँ । नजिकै एउटा पर्खाल देख्यौँ र उतै टाँसिन पुगेछौँ । भूकम्पको कम्पन बढिरहेको थियो । एक्कासी आँखा धरहरातिर पुग्यो । धरहरा त बाँसको टुप्पो हल्लिएजस्तो बेस्सरी मच्चिरहेको थियो ।
अब लाग्न थाल्यो यो धरहरा कता ढल्ने हो । हेर्दाहेर्दै धरहरा त हामीतिर पो आउन थाल्यो । होसहवास् उडेछ । केही छिनमा त्यही धरहराको टुप्पोले हामीलाई पुरिसकेको थियो । भित्र थोरै उज्यालोचैँ थियो । कहाँबाट त्यो उज्यालो आएको हो थाहा भएन तर, मेरो टाउको र हात चलाउन सक्ने अवस्थामा रहेछु । अब कसरी निस्कनेभन्दा पनि तत्कालचैँ मरिएन भन्ने लाग्यो । हवल्दार अंकल र मसँगै थियौँ । उनी बोल्ने अवस्थामा थिएनन् । तर, मैले हेर्दा सास फेर्दै गरेको देखेँ । उनी पनि बाँचेका रहेछन् भन्ने मलाई लाग्यो ।
म धरहराले पुरिएको थिएँ । त्यसै बेला श्रीमतीको फोन आयो । मैले म ठीक छु भनेँ । मेरो अवस्थाको बारेमा भन्न उचित लागेन । आफू बाँच्छु वा मर्छु दोधारमा थिएँ । घरमा धेरै पिर गर्लान् भन्ने लागेर मैले वास्तविकता भनिन् । तर, विराटनगरमा रहेका तुलसी दाजुलाई फोन गरेँ । मेरो वास्तविकता दाजुलाई सुनाएँ । तर, कसैलाई खबर नगर्नु है भने । त्यतिबेलासम्म पुरिएकै अवस्था थियो । फेरि दोस्रो पटक भूकम्प जाँदा अब बाँचिदैन जस्तो लाग्यो तर आत्मबल घटेको थिएन ।
म चिच्याउन थाले । बाहिरको कल्याङकुलुङ आवाज मैले सुनिरहेको थिएँ । तर, मेरो आवाज बाहिर सुनिएको थियो या थिएन थाहा भएन । हामी टाँसिएको पर्खालले थिचिरहेको थियो । पर्खाललाई ढाडले म एक्लैले थेगिरहेको थिएँ । मानिसहरु नजिकैनजिकै आइरहेका थिए । म चिच्याइरहेको थिएँ । मैले पर्खाल हल्लाएँ । त्यसपछि त्यहाँ मान्छे रहेछ भन्ने पत्ता लगाएर पर्खाल फुटाउन थाले ।
झण्डै ४५ मिनेटपछि मलाई त्यहाँबाट उद्धार गरियो । मरेर पनि बाँचेजस्तो लाग्यो । अब पुर्नजन्म पाएँ भन्ने भयो । अनि ममात्र होइन अरुलाई पनि बचाउनु पर्छ भनेर जुट्न थालेँ । मसँगै रहेका अंकललाई निकाल्न म आफैं लागेँ, उनलाई ठूलो चोट लागेको रहेनछ । नजिकै अर्का युवा थिए उसलाई पनि निकाले ।
त्यतिबेलासम्म उद्धारका लागि धेरै मान्छे आएका थिएनन् । स्थानीयहरु मात्र जुटेका थिए । बाहिर निस्कदा प्रहरीहरु सहयोगका लागि आइरहेका मात्र थिए । मेरो टाउकोमा सामान्य चोटमात्र लागेछ तर धुलोले म नचिनिने अवस्थामा थिएँ । तर, धरहरामा धेरै मानिसको आवतजावत गरेको मैलै पहिलै जाँदा नै देखेको थिएँ । धेरै हताहत भयो भन्ने चै लाग्यो तर चिच्याएको र कराएको भने मैले सुनिन ।
मैले श्रीमतीलाई फोन गरेँ, अनि आफ्नो वास्तविकता सुनाएँ । घरमा रुवाबासी सुरू भइहाल्यो । म बाँचे, अब चिन्ता गर्नु पर्दैन भनेर तत्काल घर आइहाल्छु भने । बल्ल होस् आयो मेरो मोटरसाइकल खोई ? हेर्दा त पूरै पुरिएको रहेछ । मोटरसाइकलको के चिन्ता भनेर जतिसक्दो छिटो घर आउनका लागि हिडेँ । तर, सवारी साधान केही पाइएन ।
सिंहदरबारसम्म हिँडेर आएँ अनि ट्याक्सीमा पुरानो बानेश्वर कोठा आइपुगेँ । जब घर पुगेँ छिमेकीसहित सबै बाहिर बसेर मेरो प्रतीक्षामा गरिरहेका रहेछन् । मलाई देख्ने बित्तिकै चकित भए । म चिनिने अवस्थामा थिइन । मृत्युलाई जितेर आएको भन्दै मलाई सगुन खुवाएर अबिर लगाइदिए । अनि पो मलाई डर लाग्यो मृत्युको मुखमा पुगेर पनि बाँचेछु भनेर ।